De trouwe bezoekers van de Delhaize in de Museumstraat hebben al kennis met haar gemaakt. Zhou Shanglie legde hompen nepvlees tussen de biefstukken, pakjes zeep van was bij de schoonheidsproducten en glazen plaatjes temidden van de appels, met alle reacties vandien. Net als haar vorige installatie - roodgeschilderde maandverbanden op pilaren gekleefd - kon je ook deze expositie onmogelijk over het hoofd zien.
...
Terwijl het winkelend publiek enkele weken geleden verbaasd en verdwaasd naar de kunstwerken staarde, liep Shanglie op gezette tijden in een Delhaize-kostuum rond. De ene keer als caissière, de volgende keer als vakkenvulster en de dag erna als gasvrouw. Telkens zonder naam-plaatje en geen seconde viel ze uit haar rol. “Identiteit was namelijk een ander thema in deze expositie. De vraag die me altijd bezigdoudt, is: zijn we niet allemaal één wereld? Het begrip identiteit is heel abstract. Soms verliezen mensen hun identiteit zonder het te beseffen.”
...
De confrontatie tussen publiek en kunst, tussen kunst en omgeving, tussen Delhaize en haar eigen omgeving, de verwarring over haar rol, dat was allemaal de bedoeling. De directie van de Delhaize vond het allemaal prachtig en werkte gewillig mee. Shanglie: “Het enige probleem was het vlees. Halverwege de tentoonstelling moest ik de wassen hoofden bij de biefstukken weghalen en bij de kip leggen. De manager wilde niet nog meer problemen met het rundvlees.
“Waarom juist de Delhaize? Omdat hier heel verschillende mensen komen en ik wilde dat iedereen, dus ook mensen die normaal niet in een museum of galerij komen, mijn werk zouden zien. Ze kunnen mijn werk ook betasten en oppakken als ze dat willen. Meestal kan dat niet met kunst. Een andere reden om juist naar hier te trekken, is dat op deze plaats ooit een museum was gepland.”
Diezelfde mensen bekeken en keurden het werk van Shanglie. De een laaiend enthou-siast, de ander verontwaardigd en boos. “Som-migen trapten er ronduit in. Zoals een man die vroeg: ‘hoe moet ik deze rosbief in de oven klaarmaken?’ Of twee oudere vrouwen die tegen elkaar bezig waren van: ‘kijk, ze maken tegenwoordig mooie vormen in het vlees’. Er was ook een man die heel verontwaardigd was toen hij de speel-goedpistooltjes tussen de bakken ijs zag liggen. ‘Wat zit hier in’, brieste hij. ‘Volgens de wet moet erop staan wat erin zit.’ Hij werd echt kwaad.”
Het is niet de eerste keer dat het publiek razend was op het werk van Shanglie. Vorig jaar september exposeerde ze in Brussel in het gebouw van de Vlaamse Gemeenschap, Ambtenares in beeld heette de tentoonstelling. Shanglie schilderde talloze maandverbanden rood en plakte ze op de pilaren van de expositieruimte. Op de achter-grond klonk een tekst met de boodschap dat
mannen in de ambtenarij nog altijd de hooste posten bekleden en dat ambtenaressen niet genoeg kansen krijgen.
“De reacties varieerden van ‘geweldig’ tot ‘walgelijk, afstotend’. De vakbonds-afgevaardigden die daar werken, vonden dat het niet kon en begonnen naar me te roepen, zodra ze me zagen. Ze dreigden ermee de hele expositie te slopen. Ik wilde alleen maar het onderwerp vruchtbaarheid aansnijden. Vrouwen zijn ook geestelijk heel vruchtbaar en geen wezens die je zomaar moet negeren.”