Concept:
“When The Moon Waxed Red - Experiments with truth and reconciliation” is an art project by artists working together with single under-aged asylum-seekers through FEDASIL refugee centers in Belgium. It is an experiment with the truth, justice and reconciliation in the current global situation.
Thanks to: The minister of culture of the Flemish Community, FEDASIL, Rudi De Bleser, Steven Smits, Michel Huybrechts, Eddy Gabriel, Tristan Wibault, Alexandra Dementieva, Fons Brepoels, Fabienne Bourgonjon, Franck Timbal, Patries Wichers, Jiang Jia Sheng, Thomas Thys, Jo De Visch, Foto Grobet, Idé, De Coker Document Facilities, Intersticker, Vidi-Square, Portus Broechem, Universal Embassy, FEDASIL Kapellen, FEDASIL Klein Kasteeltje, Kaaitheater ...
WHEN THE MOON WAXED RED - Experiments with truth and reconciliation 2003-2004
Video-installations on the stage
DV-PAL, colour, stereo, 47 min 27 sec
Soundtrack: Eddy Gabriel
Concept, realization, camera, editing: Shanglie Zhou
A documentary film of the opening of the performance “When The Moon Waxed Red - experiments with truth and reconciliation No.2” at FEDASIL Kapellen refugee center, Belgium.
DV-PAL, colour, stereo, 43 min 58 sec
Cast: Roger Te-eh, Bilor Barry, Boubacar Diallo, Irene Rafi Minassey Lawson, Nasir Ahmadi , Therna Condé, Alexandra Mulumba Bitota, Fatou Soumahoro,
Khazem Shakuri, Raphiou Balde, Sekander Abdurahman, Nazir Ahmad
Stage filming: Jo De Visch, Thomas Thys, Shanglie Zhou
Concept, realization, editing: Shanglie Zhou
The art project “When The Moon Waxed Red - experiments with truth and reconciliation No.2” at FEDASIL Kapellen refugee center, the festival ‘GROSSO MODO’ in FEDASIL Kapellen refugee center, the opening of KANart TEXTEPO at Kaaitheater in Brussels, Oude Politiebureau in Kapellen and FEDASIL refugee centers in Belgium. 2003-2004 © Shanglie Zhou
With the support of the minister of culture of the Flemish Community, FEDASIL, 'FEDASIL kapellen’ refugee center, 'FEDASIL Klein Kasteeltje’ refugee center, ‘FEDASIL Broechem’ refugee center, Kaaitheater, Vidi-Square, Foto Grobet, Idé, De Coker Document Facilities, Intersticker, Universal Embassy and professional artists.
Selected a video still from a documentary film of the opening of the performance “When The Moon Waxed Red - experiments with truth and reconciliation No.2” at FEDASIL Kapellen refugee center:
Selected video still:
Press
TONEEL UIT ALLE WINDSTREKEN
Chinees-Belgische Shanglie Zhou zet kinderen uit asielcentrum op het podium.
KAPELLEN - In het opvangcentrum voor asielzoekers in Kapellen verblijven momenteel 54 kinderen zonder familie of kennissen. De Chinees-Belgische kunstenares Shanglie Zhou bombardeerde twaalf onder hen tot acteurs in the voorstelling When the moon waxed red. Het resultaat is op zondag 21 december twee keer te zien in het vluchtelingencentrum. “Iedereen zou moeten weten wat vluchtelingen doormaken”, verklaart Shanglie haar beweegredenen.
In het opgeknapte zaaltje waar de jonge acteurs repeteren, heerst een uitgelaten sfeer. Dat heeft niet zozeer te maken met het goede verloop van de repetitie, maar wel met het feit dat er frietjes met stoofvlees op het menu staan.
Roger (17) uit Kameroen, Irene uit Togo en Fatou (15) uit Ivoorkust willen als nieuwbakken acteurs wel een interviewtje toestaan. Alledrie hebben ze hun thiusland verlaten om oorlog of armoede te ontvluchten. “Mijn familie was te arm. Dus moest ik als jonge tiener op straat overleven”, zegt Roger, zes maanden in Kapellen en hard oefenend aan zijn Nederlands.
“Het leven daar is hard. Ik ben zeer blij dat ik naar België ben kunnen komen.” Ook Irene uit Togo is gevlucht voor de oorlog. Ze maakt een makke indruk, maar haar ogen schieten vuur als ze haar ultieme wens onder woorden brengt. “Ik wil dat er een eind komt aan de slavernij van meisjes”, zegt ze. Hetzelfde trieste verhaal hoor je bij Fatou. “Ik wil een gewoon leven. Het maakt me niet uit waar ik dat leven kan leiden.”
Een jaar is de Chinees-Belgische kunstenares Shanglie Zhou met When the moon waxed red (‘Toen de maan rood kleurde’,red.) bezig geweest. “Het gaat mij niet om de individuele verhalen van de jongeren die op het podium staan”, vertelt ze. “Het gaat over wat het is om vluchteling te zijn. Hoe voelt het om nergens thuis te zijn, om de ellende proberen te vergeten en er tegelijkertijd constant aan herinnerd te worden?”
“Een van de Afghaanse jongens die meedoen in het stuk vertelde me dat hij sinds twaalfde gedwongen werd om met de Taliban mee te doen. Onlangs had hij voor de eerste keer geen nachtmerrie meer. Als ik dat hoor, ben ik blij. Dat betekent dat het wel degelijk mogelijk is om dingen te vergeten. Dan is het ook mogelijk dat mensen vergeven. En vergeten en vergeven is het opzet van dit hele project.”
De voorstellingen zelf bestaan uit vijf bedrijven. In het laatste bedrijf vertellen de jongeren wat hun wensen zijn. “Als zij de vredeswens uitspreken, dan weet je weer wat vrede echt is. Ik ben erg blij met de interesse voor deze voorstelling. Het zou fantastisch zijn als we de opnames die we van de repetities gemaakt hebben, zouden kunnen uitzenden. Want iedereen zou moeten weten wat vluchtelingen doormaken.”
Congratulations with your penetrating video and performance, which aquired quite symbolic overtones not in the least because of the location itself and its heartbreaking context and atmosphere. But there was a lot of hope and love in the air!
... These young people do not act, they perform their lives ...